Αποστροφή. Αηδία. Θέλω να σε φτύσω στην μούρη και μετά να κόψω το πόδι μου να στο δώσω να το φας. Εσύ, που πιστεύεις πως η ύπαρξη σου, έχει περισσότερη αξία απ την ύπαρξη οποιουδήποτε άλλου. Ναι, μπορείς να φας την σάρκα μου! Δεν στην χαρίζω. Στην προσφέρω, γιατί ελπίζω πως θα χορτάσεις και θα μας απαλλάξεις απ την ανούσια παρουσία σου. Άλλωστε και χωρίς πόδι θα καταφέρω να προσδιορίσω την ταυτότητα μου μέσα απ τους άλλους. Απ αυτούς που απαξιώνεις. Γιατί προτιμώ να πολεμήσω για τον “ξένο” που καθαρίζει τα τζάμια του αυτοκινήτου μου, παρά για την γειτόνισσα, που ζει για να μάθει, αν έχω καινούριο γκόμενο. Προτιμώ να μην έχω πόδι, παρά να περπατάω σε χρυσές ρόδες, χαρισμένες απ αυτούς που πιστεύουν πως όλα αγοράζονται. Προτιμώ να σωπαίνω, παρά να μιλάω, όταν δεν έχω κάτι να πω. Προτιμώ να ακούω, να μαθαίνω, να εξελίσσομαι. Δεν με ενδιαφέρει να ζήσω απ τις ζωές των άλλων. Ας είμαι ανάπηρη! Είμαι ήδη ανάπηρη, απ την βία που μου ασκείς κάθε μέρα, όταν με αναγκάζεις να πάρω αποφάσεις που θα με καθορίσουν μόνο και μόνο επειδή δεν έχω επιλογές. Δεν είναι πολυτέλεια το να να αναπνέω, δεν είναι πολυτέλεια το να ελπίζω σε κάτι καλύτερο. Δεν είναι πολυτέλεια η ύπαρξη μου. Περαστική θα είμαι το ξέρω, αλλά όσο υπάρχω, τις επιλογές μου θα τις έχω πάρει εγώ, συνειδητά. Κάποιες φορές θα γκρινιάξω. Ξέρω πως θα με μαχαιρώσεις αμέσως μόλις ακούσεις το πρώτο μου παράπονο για κάτι που διάλεξα και δεν ήταν έτσι όπως θα ήθελα. Ναι! Αλήθεια εγώ φταίω καλέ μου, δεν μ ενδιαφέρει να ρίξω τις ευθύνες πουθενά αλλού, με ενδιαφέρει να βλέπω ότι δεν μου κάνει, να το φτιάχνω, να το αλλάζω. Να ξέρεις όμως καλέ μου, ότι πάντα μπορώ και να το σκοτώσω....  

Silencio

Κάποια μέρα μπορεί να μην έχω τίποτα πια να πω, γιατί όλα θα έχουν ειπωθεί από άλλους, καλύτερα από ότι θα τα έλεγα εγώ. Μέχρι εκείνη την μέρα ελπίζω να έχω μπορέσει να πω, ότι άξιζε να ειπωθεί και ήσυχα να σωπάσω σε μια φιλόξενη αγκαλιά, που θα αντέχει να μην μ ακούει να φλυαρώ με τις ώρες. Γαλήνια ησυχία, που γεμίζει μόνο με την παρουσία, είναι σημαντικότερη απ' οτιδήποτε και αν ειπωθεί. 

My way...

Ο καθένας μας μαθαίνει να λειτουργεί με τον δικό του τρόπο. Μ αυτόν σκέφτεται, μ αυτόν αντιδρά και σύμφωνα μ αυτόν συμπεριφέρεται. Είναι δύσκολο ν αφήσεις στην άκρη τον δικό σου τρόπο και να προσπαθήσεις να αντιληφθείς τον τρόπο των άλλων. Όλα αυτά που σ έχουν καθορίσει και σ έχουν διαμορφώσει κυλάνε μέσα σου και ακόμα και όταν δεν το καταλαβαίνεις σου δείχνουν ποίο δρόμο να διαλέξεις. Κάποιες φορές οι επιλογές μπορεί να μην είναι τέλειες αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν οφείλεις στον εαυτό σου να τις υποστηρίξεις μέχρι εκεί που δεν σε φθείρουν. Αν αρχίσουν να σε φθείρουν σταματάνε να είναι επιλογές και μετατρέπονται σε συνειδητά μαρτύρια. Καμιά φορά αρεσκόμαστε να ζούμε σε καταστάσεις που μας προκαλούν προβλήματα και μας στερούν την ευτυχία και να γινόμαστε "οσιομάρτυρες", όμως ο χρόνος δεν είναι απεριόριστος και η ζωή του μάρτυρα απαιτεί μεγάλες θυσίες, καθώς και ένας ανώτερο σκοπό. Δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι να αφήσεις στην άκρη τον δικό σου τρόπο και να δεις τον τρόπο ενός άλλου ανθρώπου. Μιλάω φυσικά για κάποιον που σ ενδιαφέρει  και λέω "τρόπο" την διαδικασία με την οποία δύο άνθρωποι μαθαίνουν ο ένας τον άλλο. Πάντα τα θέλω μας είναι ισχυρά και όταν θέλουμε κάποιον γινόμαστε ανυπόμονοι, μπορεί και κτητικοί και ανικανοποίητοι όταν τα πράγματα δεν βαδίζουν σύμφωνα με αυτό που έχουμε στο μυαλό μας. Αλλά τελικά για να φτάσεις στο σημείο ν αντιληφθείς αν θέλεις κάποιον στην ζωή σου πρέπει πρώτα να τον γνωρίσεις, άρα να του αφήσεις τα περιθώρια να υπάρξει. Στο τέλος τέλος έχει μεγαλύτερη αξία να μάθεις και κάτι άλλο πέρα απ αυτό που ήδη ξέρεις ακόμα και αν τα πράγματα δεν έρθουν έτσι όπως περιμένεις... ίσως να είναι και καλύτερα να μην συμβαίνουν  όλα στην ζωή μας όπως υπάρχουν στο μυαλό μας. Οι πρώτες κουβέντες συνήθως αρκούν για να καταλάβεις ότι κάποιος δεν σου ταιριάζει, σπάνια όμως αρκούν για να καταλάβεις ότι σου ταιριάζει πραγματικά, γι αυτό είναι χρήσιμο να ακούς, όταν βέβαια οι άλλοι έχουν κάτι να πουν...

 

You

Κάθε χρόνο που περνάει έχεις ακόμα καιρό για να μάθεις και εσύ δεν ρωτάς.
Κάθε μήνα που έρχεται έχεις ακόμα την επιλογή να τον ζήσεις σαν να είναι καλοκαίρι και εσύ κουκουλώνεσαι στις κουβέρτες σου.
Κάθε μέρα που ξυπνάς έχεις ακόμα μία ευκαιρία για να δημιουργήσεις και εσύ αγοράζεις.
Κάθε ώρα που περνάει έχεις ακόμα χρόνο για να παίξεις και εσύ κοιμάσαι.
Κάθε λεπτό που περνάει μπορείς ακόμα να σκέφτεσαι σαν παιδί χωρίς ενοχές και εσύ κρίνεις.
Κάθε δευτερόλεπτο μπορείς να σωπάσεις για να ακούσεις και εσύ μιλάς.
Ξέρω ότι όλα αυτά έχουν ειπωθεί, ούτε έχω την πεποίθηση πως θα σε πείσω να σκεφτείς διαφορετικά! Το να ρωτήσεις θα σε κάνει να παραδεχθείς ότι δεν ξέρεις και εσύ ήδη γνωρίζεις αρκετά. Το καλοκαίρι θα σε κάνει να φύγεις από την καθημερινότητα σου και εσένα οι υποχρεώσεις σου είναι αρκετές. Το να αγοράζεις ξέρω σε κάνει να φαίνεσαι πιο όμορφη στα μάτια όλων αυτών που σε κοιτούν με θαυμασμό κάθε μέρα. Το να παίξεις θα σου φανεί αστείο και τεράστια σπατάλη χρόνου. Το να σκεφτείς σαν παιδί είναι βλακεία αφού και όταν ήμασταν όλοι μικροί βιαζόμασταν να μπούμε στον κόσμο των μεγάλων. Μα τι σου λέω να σωπάσεις αφού και γω μιλάω συνέχεια...Τελικά έχεις δίκιο ο δικός μου χρόνος δεν φτάνει, για σένα...
 

circles

 Καμιά φορά νομίζω ότι κάνω συνέχεια κύκλους γύρω από τον εαυτό μου, γυρίζω-γυρίζω  μέχρι να ζαλιστώ και να πέσω κάτω εξαντλημένη. Εκεί είναι σαν να βρίσκομαι ξαφνικά στο κέντρο του κύκλου και να τον κοιτάω. Περίεργο να μην ξέρεις ποιά είναι η αρχή και ποιό το τέλος. Ακόμα πιο περίεργο να αντιλαμβάνεσαι ότι οι κύκλοι σου είναι μηδενικά που προστίθενται στον μεγάλο κύκλο της ζωής σου.Το μηδέν είναι στρογγυλό γιατί δεν έχει αρχή και τέλος, είναι ένας τέλειος κύκλος. Άλλοι τα λένε χρόνια, εγώ τα λέω κύκλους. Ακόμα και οι δείκτες των ρολογιών  κάνουν κύκλους και τελικά γύρω μας όλα γυρίζουν και εμείς ακολουθούμε! Μπορεί να ζαλιστείς καμιά φορά, είναι λογικό δεν σου έμαθε κανείς πόσο γρήγορα η αργά πρέπει να προχωράς, αλλά δεν θα βγεις έξω από τον κύκλο. Όταν βρίσκεσαι στο κέντρο και τον κοιτάς ξέρεις πως δεν επέλεξες εσύ την αρχή και μάλλον δεν θα επιλέξεις και το τέλος, μπορείς όμως να διαλέξεις προς ποια κατεύθυνση θα γυρίζεις. Θα μπεις και σε άλλους κύκλους και άλλους και άλλους κ πάντα θα γυρνάς σαν εκείνο το παιχνίδι που δεν μπορούσες ποτέ να αντέξεις στην παιδική χαρά... Να μην τους φοβάσαι τους κύκλους ότι γυρίζει σου δίνει γνώση ότι είναι στάσιμο... απόγνωση. Όσο για την ζαλάδα έχουν βγει ειδικά χάπια, μπορείς να την καταπολεμήσεις! Και κάτι μου λέει πως είναι στρογγυλά...  

Σκέψεις

Ποτέ δεν θα καταλάβω γιατί οι άνθρωποι αγωνιούν να μάθουν αλήθειες που δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν! Σκέφτηκα αρκετές φορές τις τελευταίες μέρες πως αυτό που τους οδηγεί στην τρέλα  με μαθηματική ακρίβεια είναι η προσπάθεια τους να βρουν λογική εξήγηση σε όλα...Μετά σκέφτηκα πως θα το έχει σκεφτεί αυτό και κάποιος άλλος πριν από εμένα άρα δεν θα μπορώ να χρησιμοποιώ αυτή την "σπουδαία" σκέψη σαν δική μου. Αλλά πάντα δεν υπάρχει κάποιος άλλος που σκέφτεται σαν εμάς; Ίσως σκέφτεται πιο γρήγορα από εμάς και απλά μας προλαβαίνει! Ίσως κάποια στιγμή οι σκέψεις μου τα καταφέρουν να βγουν από το μυαλό μου πριν προλάβω να τις σκεφτώ!

Και ύστερα με ξύπνησες απότομα,
πάλι δεν είχα τον χρόνο να κοιμηθώ όσο χρειαζόμουν.
Έπρεπε να φύγουμε!
Μου είπες πως θα δραπετεύσουμε, πως θα το σκάσουμε.
Θα πηγαίναμε μακριά, δεν ήξερες να μου πεις ακριβώς που, αλλά μακριά από εδώ.
Μα εγώ δεν ήθελα να φύγω!
Χτες κοίταζα το λάδι που έκαιγε και σκέφτηκα να βουτήξω το χέρι μου μέσα, δείλιασα.
Με καμένα χέρια δεν θα ήμουν τόσο χρήσιμη, δεν θα μπορούσα να καταφέρω τόσα πολλά.
Ούτε τώρα μπορώ.
Και όλοι γύρω μου έχουν καμένα χέρια.
Από λάδι.
Ανάπηροι και όμως άθικτοι.
Και εγώ που έχω χέρια, μου τα κρατάς.
Μ αρέσει να μου κρατάς το χέρι, αλλά χρειάζομαι κ άλλον ύπνο.
Δεν γίνεται να φεύγουμε κάθε φόρα.
Εγώ θέλω να μείνω εδώ.
Να κοιτάζω το καυτό λάδι...